Theatermaker Dimitri Leue brengt voorstelling over de liefde

Hij kreeg les van ronkende namen als Dora van der Groen en Frank Focketeyn. Schreef in 1996 zijn eerste toneelstuk ‘Maura of de zeven magen der eenzaamheid’. En laat dat 24 jaar later weer in première gaan in cc Binder. Dimitri Leue voert je mee in een monoloog over liefde en licht hier al een tipje van de sluier.

Waarover gaat het de voorstelling?

“Het is een ode aan de liefde. Je hoort iemand aan het woord die voor het eerst smóórverliefd is. Maar halverwege de voorstelling kantelt dat: dan wordt hij getroffen door immens veel liefdesverdriet. Dat verdriet blijft hij maar herkauwen en krijgt hij niet verteerd, vandaar ‘de zeven magen der eenzaamheid’.”

Dit is het eerste toneelstuk dat je zelf schreef, in 1996. Heb je na al die jaren iets aangepast?

“Ik heb een aantal dingen moeten verduidelijken door de nieuwe technologieën van vandaag. Zo spreek ik in de originele versie van een foto die ontwikkeld wordt, maar nu gaat alles digitaal. De grootste brok tekst blijft wel onaangeroerd. Of ik die nog vanbuiten kende? De eerste en laatste bladzijde wel, die gebruik ik al járen als stemopwarming. Maar voor de andere delen heb ik weer serieus moeten blokken.”

“Optreden is mijn leven.”

Op 2 oktober speel je de première in ons cc. Kijk je ernaar uit?

“Absoluut, de nieuwe theaterzaal in cc Binder is echt een cadeau voor artiesten omdat de akoestiek er zo goed is. In juli speelde ik een ingekorte versie in openlucht in Antwerpen, 49 keer in 1 week tijd. Ik ben dus goed opgewarmd. Al heeft de zaalvoorstelling extra troeven: er is muziek, er zijn beelden én er is meer tekst.”

Door corona mocht je lang niet op de planken staan. Hoe heb je jouw dagen gevuld?

“Ik ben veel met mijn dochter bezig geweest en ging vaak rijden met de koersfiets, een ontdekking voor mij. Daarnaast heb ik veel geschreven: toneelstukken, maar ook enkele verhalen voor een project in het Museum Aan de Stroom in Antwerpen. Maar ik heb het optreden echt gemist. Toen ik weer mocht repeteren in een theaterzaal en die lege stoetjes zag, was ik ontroerd. En toen ik deze zomer enkele voorstellingen in openlucht speelde, besefte ik des te meer: dit is mijn leven, dit is wat ik wil doen.”

Tot slot, waarom moeten we zeker komen kijken naar ‘Maura of de zeven magen der eenzaamheid’?

“Wie houdt van taal zal zeker aan zijn trekken komen. Ik geef met heel veel woorden vorm aan het concept van verliefd zijn, net zoals een schilder daarvoor hij veel kleuren zou gebruiken. En daar krijg ik veel complimenten voor. Daarnaast kan de voorstelling een zuiverende werking hebben. Want je ervaart wellicht een gevoel van herkenbaarheid: iedereen herinnert zich nog zijn eerste liefde en het mogelijke verdriet achteraf.”

Foto door Diego Franssens